“Oei, ik voel niks” deel 1
"Ik voel niks" , of "ik kan mijn verdriet niet uiten" of "ik kan niet boos worden"... de weg naar voelen, is een intense,maar geen onmogelijke. emoties zijn katalysators tot groei en ontwikkeling. Iets positiefs dus. soms werd dit juist als iets negatiefs gezien.
"Je bent te dit of te dat." , "stel je niet aan" , "huilen is voor sissies"... enfin, ik ben ervan overtuigd en doorleefd als ervaringsvoeler, dat voelen niet voor sissies is!
Je toont juist moed en kracht, door je te uiten, door te voelen.

Soms leven we in een automatische piloot modus, waar alles vlak en safe is. Veel keurig gepland en ingesnoerd, zodat we precies kunnen verwachten wat er komt: volgens patronen en protocollen.
We voelen niet die high en ook niet die low, omdat het netjes ingekaderd is binnen de lijntjes. Dan kan ook niemand ons onverwachts verrassen... ook niet met leuke dingen!
Controle haalt de adem weg van het echte voelen. Het intens LEVEN!

Maar als je leerde dat emoties en voelen iets fouts was, zit het lijf vol met vakjes...die potdicht zitten.
poriën die dichtgesnoerd zitten, en jouw pure authentieke sprankelende wezen goed ingesnoerd en onderdrukt houden. Alsof je aldoor een stop in je mond hebt, en zo hard wilt schreeuwen maar het niet lukt. Dat gebeurt er eigenlijk als je niet voluit mag leven van jezelf.
maar wat als..... je dit meer ruimte mag gaan geven? Wat als het gras lekker sappig mag zijn, het gazon van gevoel en emotie echt lekker sappig groen en vol vocht mag zijn? Wat als afgevlaktheid meer water mag gaan krijgen om juist te gaan openbloeien?

daarom het thema: "oei, ik voel niks!" Iets waar soms nog een taboe op ligt en die ga ik samen met je eraf halen. Laagjes schaamte en schuld wegpellen. Dat heeft tijd nodig en gaat niet over een paar yogalessen heen. Rest en restore is de basis om weer te gaan verbinden met voelen.
Ik neem je mee in een yogales waar ik yin combineer met restorative tintjes.